Εκστρατεία Υιοθετήστε μια Οικογένεια για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, 2014
Εκατοντάδες πακέτα γεμάτα αγάπη και σεβασμό «Στον άγνωστο φίλο μου του χαρίζω με αγάπη το δώρο αυτό».
Ημέρα των Χριστουγέννων σήμερα. Ημέρα που οι ψυχές πρέπει να έχουν ήδη γεμίσει από το φως της Γέννησης. Αν κάνουμε τον απολογισμό της φετινής εορταστικής περιόδου, θα δούμε ότι κάποιοι από εμάς, μπορούν φέτος να λένε ότι πήραν έστω και λίγο από το φως της πιο χαρούμενης γιορτής της Χριστιανοσύνης. Γιατί; Επειδή δεν φρόντισαν να γεμίσουν μόνο το δικό τους στομάχι, επειδή δεν αγόρασαν δώρα μόνο για τα δικά τους παιδιά, επειδή όταν επισκέφθηκαν την υπεραγορά πήραν και κάτι τοις παραπάνω. Και έτσι, κουτί στο κουτί, δώρο στο δώρο, αγάπη στην αγάπη, γέμισαν ολόκληρες σακούλες με ελπίδα και τις έστειλαν πακέτο σε αυτούς που δεν μπορούσαν ούτε να τις ονειρευτούν.
Η εκστρατεία του Σώματος Εθελοντών Λευκωσίας για «υιοθεσία» άπορων οικογενειών, μπορούμε πλέον με βεβαιότητα να πούμε ότι έχει πετύχει. Αρκετοί, στείλανε ένα φάκελο με λίγα ευρώ ή σταθμεύσανε το αυτοκίνητο τους και αφήσανε στα γραφεία μας μερικές σακούλες γεμάτες τρόφιμα ή παιγνίδια και ρούχα για τα παιδιά. Νιώσαμε έτσι ότι προσφέραμε στον συνάνθρωπο. Κι όντως το κάνανε γιατί τέτοιες δύσκολες εποχές δεν είναι εύκολο να βάλει κάποιος €20 ή €50 ή €100 και να τα δώσει για να τα πάρει κάποιος άγνωστος και σίγουρα δεν είναι εύκολο να πας στην υπεραγορά και εν γνώσει σου να παραγεμίζεις το καλάθι σου, να φουσκώνεις το λογαριασμό σου για να καλύψεις τις ανάγκες παιδιών που όχι μόνο δεν είναι δικά σου αλλά δεν τα γνωρίζει καν. Το φως των Χριστουγέννων, τρύπωσε στις ψυχές μας γιατί όπως και να το κάνεις, έστω και αν δεν ξέρεις το πρόσωπο ενός παιδιού και μόνο η εικόνα που κάνεις στο μυαλό σου σκεφτόμενος ένα παιδικό χαμόγελο σε γεμίζει με χιλιάδες όμορφα συναισθήματα και σε κάνει να χαζογελάς. Νιώθουμε τυχεροί που το νιώσαμε. Κι όμως, δεν νιώσαμε τίποτα. Πήραμε μόνο μια μικρή «δέσμη» από το φως που ένιωσαν κάποιοι άλλοι. Εκείνοι, οι εθελοντές των εθελοντικών Οργανώσεων που έτρεχαν μέχρι το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς για να πετύχουν το στόχο τους. Να γεμίσουν αν ήταν δυνατό, όλα τα ψυγεία στην Κύπρο με όλα τα καλά, να αφήσουν κάτω από το κάθε δέντρο δώρα για τα παιδιά . . .ακόμα και για να στολίσουν ένα δέντρο στα σπίτια που αδυνατούσαν λόγω οικονομικής ανέχειας να ανάψουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια.
Τα παιδιά χάρηκαν που θα είχε και σαλάτα το τραπέζι
Ο Εθελοντές του Σώματος Εθελοντών Λευκωσίας, από όπου ξεκίνησε και η προσπάθεια για την υιοθεσία οικογενειών, πήραν τον καλύτερο, τον μεγαλύτερο και τον πιο πολύτιμο 13ο μισθό της ζωής τους.
«Ζήσαμε όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Ζήσαμε στιγμές πρωτόγνωρες, ξεχωριστές και αντιφατικές» λένε συγκινημένοι οι εθελόντές. Θα ήθελα εγώ και οι συνεργάτες μου να μοιραστούμε όλη την εμπειρία και ας είμαστε κουραστικοί. Θα θέλαμε να μοιραστούμε όσα είδαν τα μάτια μας και όσα άκουσαν τα αυτιά μας. Οι εθελοντές, που θέλησαν να μεταφέρουν τα κιβώτια αυτοπροσώπως στα σπίτια των οικογενειών, είδαν και ένιωσαν τον πραγματικό πόνο και την απόγνωση των ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια.
Όμορφα πακέτα, φροντισμένα από τον κόσμο με αγάπη. Στολισμένα με κορδέλες και γεμάτα με όλα τα καλά, και κάποια από αυτά συνοδεύονταν από κάρτες και γράμματα με λόγια συγκινητικά και ευχές προς τις οικογένειες. Πακέτα γεμάτα πάνω από όλα Σεβασμό! Σεβάστηκαν την αδυναμία του δίπλα και τα ετοίμασαν όπως όλοι θα τα θέλαμε. Λαμπερά, πλούσια, γεμάτα φως και ελπίδα!.
Αυτά, τα εκατοντάδες πακέτα τα παρέλαβαν εκατοντάδες οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι, φοιτητές, άτομα που πεινούν.
Πεινούν . . . γιατί πεινούν; Απο συγκίνηση δεν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στο τυλιγμένο για αυτούς δώρο που είχε κάρτα και απευθυνόταν «στον άγνωστο φίλο μου του χαρίζω με αγάπη το δώρο αυτό». Μπαίναμε στο πειρασμό και τα διαβάζαμε και. . . γεμίζαμε. Γέμιζαν οι άδειες μπαταρίες μας που μέρες τώρα είχαν αδειάσει από την κούραση. Μια μητέρα πήρε τηλέφωνο για να μας ευχαριστήσει γιατί χάρηκαν τα παιδιά που επιτέλους θα έχει και σαλάτα το τραπέζι. Σαλάτα . Μας έσφιγγαν στην αγκαλιά τους και κοβόταν η ανάσα μας. Νιώθαμε το καρδιοχτύπι τους. Άνθρωποι που θα κάνουν Χριστούγεννα χωρίς ρεύμα αλλά φαγητό. Άνθρωποι που κρυώνουν και παιδιά που ζητάνε για δώρο κουβέρτα. Και να θέλω να κλάψω και να πνίγω το κλάμα για να το κάνω δύναμη να βρω την λύση.
Οι εθελοντές, ο απλός καθημερινός άνθρωπος. «Χίλια μπράβο και χίλια ευχαριστώ». Δυστυχώς στην Κύπρο, δεν ζούνε όλοι το ίδιο, δεν τρώνε όλοι το ίδιο και δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Υπάρχουν άνθρωποι, γεμάτοι με ενέργεια γνώσεις και κεφάλια ανήσυχα που απεγνωσμένα ψάχνουν δουλειά, θέλουν να έχουν τα ίδια με τους υπόλοιπους. όχι τα πολλά, όχι τα παράξενα, τα απλά , τα καθημερινά, τα σίγουρα.
[Απόσμασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος]